Lewków
Dwór czy też raczej pałac w Lewkowie należy do pierwszej serii rezydencji klasycystycznych w Wielkopolsce zawierających wszystkie już elementy nowego stylu: prosty dach w miejsce dawnego barokowego dachu łamanego, portyk kolumnowy zwieńczony trójkątnym frontonem, jednolitą bryłę korpusu bez ryzalitów czy alkierzy. Wzorem były Sierniki Katarzyny z Raczyńskich Radolińskiej, które znalazły naśladownictwo wśród wielu rezydencji wznoszonych w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych XVIII stulecia, między innymi w Objezierzu, później niefortunnie przebudowanym, Pakostawiu, Racocie, z drobnymi zmianami w Gębicach gostyńskich i korpusie głównym pałacu w Śmietowie, a także w Lewkowie.
Read User's Comments(0)
Wojnowo pojawia się w dokumentach co najmniej od 1325 roku. Do końca XV wieku własność Nałęczów. W XVI stuleciu mieli tu swe części Paproccy, Wojnowscy i Popowscy, w XVIII wieku Trzcińscy, Broniewscy i Gostkowscy. W 1797 roku Wojnowo znalazło się w rękach Kołaczkowskich, rodziców generała Klemensa Kołaczkowskiego. Ojciec generała zbyt wiele inwestował i w konsekwencji katastrofy finansowej w 1827 roku zbył Wojnowo na licytacji Stanisławowi Powelskiemu. W posiadaniu Powelskich pozostawało do około 1881 roku. Potem przejściowo właścicielem majątku był Alfons Kolski, a następnie, od około 1893 do 1901 roku Izabella Tyszkiewiczowa. W 1906 roku Wojnowo kupił Tadeusz Twardowski, ordynat kobylnicki. W rękach Twardowskich pozostawało do drugiej wojny światowej.
Pałac neobarokowy, nawiązujący do tak zwanego kostiumu francuskiego, piętrowy, nakryty dachem mansardowym, z trójkondygnacyjną, kwadratową wieżą w narożniku, wzniesiony w drugiej połowie XIX wieku dla zniemczonej gałęzi Raczyńskich, ordynatów na Obrzycku, nieco przebudowany w latach 1900-1910.
Renesansowy dwór-willa z 1836 roku w ?guście włoskim”, wybudowany – jak informuje napis ?Mon repos” na jednej z elewacji – jako miejsce odpoczynku, a nie główna rezydencja poznańskiego kupca win Stanisława Powelskiego, dyrektora spółki Bazar Poznański. Parterowy z kondygnacją mezzaninową i piętrowymi ryzalitami na osi zwieńczonymi trójkątnymi frontonami. Ryzality nakryte dachami dwuspadowymi, części boczne dachami płaskimi. We frontonie herb Twardowskich Ogończyk. Dwór w Wojnowie rozpoczyna długi szereg rezydencji wielkopolskich nawiązujących do renesansowej koncepcji willi otwartej na otoczenie, złączonej funkcjonalnie z parkiem i naturą. W 1939 roku właścicielem Wojnowa był Stefan Twardowski. Majątek w 1926 roku liczył 969 hektarów i miał gorzelnię.
Ładny i efektowny dwór z 1913 roku, o zróżnicowanej bryle, piętrowy, nakryty dachami wielopołaciowymi. W elewacji frontowej – w jej środkowej części – pozorny ryzalit zwieńczony naczółkiem i poprzedzony portykiem kolumnowym wejścia niosącym balkon. Na narożniku dwukondygnacyjna wieżyczka nakryta neo-barokowym hełmem, a po przeciwnej stronie oryginalny ryzalit boczny, którego dolną część tworzą trzy kolumny podtrzymujące górną kondygnację. Mimo tak dużego zróżnicowania bryły dwór w Uścikowie jest realizacją harmonijną i świadczącą o dużych umiejętnościach architekta. W 1356 roku występuje Piotr z Uścikowa czy raczej w zlatynizowanej formie de Usczikowo. W 1380 roku wraz ze swoim synem Janem ze Świątkowa i inną okoliczną szlachtą świadkował on przy nadaniu Świnarzewa klasztorowi w Łeknie. W 1398 roku występuje podsędek Piotrasza z Uścikowa. W XVIII wieku własność Gozimirskich, w tym, w 1783 roku, Walentego i Onufrego Gozimirskich. Potem w rękach Brezów, a następnie rodziny dArnese. W 1882 roku Wincenty dArnese sprzedał Uścikowo Niemcom. W okresie międzywojennym własność rodziny Wienecke.